Historia czarnego teatru

Czarny teatr, tak samo jak szereg innych ważnych rzeczy, narodził się w starożytnych Chinach. Pierwsze przedstawienia czarnego teatru powstały dla zabawy cesarza, chodziło właściwie o grę cieni – Chińczycy wykorzystywali światło świec, przy których pomocy na białym płótnie ożywiał świat cieni. Ten styl teatralny stał się popularny i w okolicach XVIII wieku trafił do Japonii, gdzie znalazł zastosowanie w tradycyjnym japońskim teatrze lalkowym „bunraku“.
Techniki nowoczesnego czarnego teatru wykorzystywano także w początkach kinematografii, gdy techniki kinematograficzny były jeszcze „w pieluchach“. Szereg artystów (wśród nich także George Méliés) wykorzystywała techniki czarnego teatru do materializacji pomysłów, rodzących się w ich wyobraźni.
Nowoczesny czarny teatr formował się w latach pięćdziesiątych XX wieku, przede wszystkim dzięki inicjatywie francuskiego artysty awangardowego Georga Lafaya, często zwanego ojcem czarnego teatru.
W tamtym czasie pojawił się nowy wynalazek – lampa nadfioletowa, która w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, w czasach hippisów, stała się wybrykiem mody dla młodych ludzi, poszukujących nowych kolorów, będących symbolem wolności.
W tym samym czasie w Pradze, w Czechosłowacji, kształtował się nowy, magiczny język teatralny – nowy typ teatru, oferujący niespotykane jak dotąd możliwości i barwy.
Nowy typ teatru wymagał bezwzględnej ciemności, szerokiego zastosowania czarnych materiałów, czarnych ścian oraz światła UV, które oferowało szeroką gamę kolorów.
Tajemnica czarnego teatru polega w świetle nadfioletowym, zwanym także „czarne światło“, oraz w zaciemnionych salach teatralnych, osnutych czarnym materiałem. Niespotykana kombinacja nadała tej nietypowej dziedzinie teatru jej dzisiejszą nazwę: czarny teatr.
Sporo osób utrzymuje, że początki tego gatunku sztuki spotykają się w Czechosłowacji w czasie z początkami ery komunizmu. Ludzie w tych czasach korzystali z tego typu teatru i sceny teatralnej również do przekazywania sobie ważnych informacji dotyczących obozu władzy. Dla tego te specyficzne informacje protestacyjne nazywano czarnym teatrem.
W latach dziewięćdziesiątych po „Aksamitnej rewolucji“ zaczęli zasady czarnego teatru rozwijać i forsować także liczni czescy artyści. To właśnie oni przyczynili się do popularyzacji tego teatru, ogłaszając Pragę stolicą czarnego teatru. Dla tego nie tylko w Pradze opowiadamy fantastyczną historię, wykorzystującą fascynujące techniki nowoczesnego czarnego teatru.